Het Yalfest was….

Ik weet nog goed dat ik vorig jaar al lang klaar zat voor de kaartenverkoop. Toen ik er door mijn browsers niet goed doorheen kwam baalde ik enorm. Gelukkig had mijn lieve moeder iets meer geluk en heeft uiteindelijk een kaartje kunnen bemachtigen! Helaas geen early-bird voor €37,50, maar een voor €42,50 en met de Instagram workshop die ik zo graag wilde!

Hoe dichterbij het Yalfest kwam, hoe enthousiaster ik was. Wat zou ik aandoen? Hoe zouden de auteurs zijn? Zou mijn fotomoment goed gaan? Wie ga ik allemaal ontmoeten of leren kennen? Mijn hoofd liep over van gedachtes en ik keek er gewoon enorm na uit. Speciaal de dag erna vrij gepakt zodat ik genoeg tijd had om bij te komen van de lange maar hopelijk super leuke dag.

Afgelopen zaterdag mijn tas ingepakt en alles 3 dubbel nagekeken, want ik kan echt niets vergeten! Door mijn enthousiaste zenuwen heb ik een korte nachtrust gehad want ik moest natuurlijk vroeg op om richting Utrecht te vertrekken!

In de trein erheen konden mijn zenuwen iets bedaren en kon ik gezellig kletsen met medeboekenliefhebbers. In Utrecht werd de groep nog wat groter en gezelliger en gingen we op weg naar de Winkel van Sinkel.

Daar aangekomen stond er al een behoorlijke rij, dus dat werd aansluiten, gelukkig scheen het zonnetje nog!

(beide foto’s van Cisz Strasters)

 

Toen wij bijna aan de beurt waren om naar binnen te gaan begon het flink te regenen 😦 gelukkig hadden we een paraplu bij ons dus konden een beetje droog blijven.

 

Direct bij binnenkomst mochten we de goodiebag ontvangen. Deze was goed gevuld! Alles zat in een leuke canvastas. In sommige goodiebags zat een ander boek maar ik heb het boek Riders van Veronica Rossi gekregen. Verder zat er een sleutelhanger in van een schaapje met geluid en licht, 2 proefgeurtjes, nagellak, gel en een boekenlegger. De handtekeningen van de auteurs zaten ook al meteen in de tas en waren op stickers geschreven. Ik vond het jammer dat hun naam er niet bij stond en ik kon dan ook niet goed achterhalen van wie welke handtekening was.

Gelukkig heeft de organisatie gisteren nog een foto geplaatst voor de verduidelijking van de handtekeningen. Mocht je zelf nog niet helemaal weten van wie de handtekeningen zijn, hieronder op de foto zie je ze goed!

Zodra wij binnen waren, bleek er beneden al helemaal geen plek meer. Overal stonden een hoop mensen, waardoor we helemaal achteraan in de zaal belandde. Het podium waarop de auteurs zouden gaan zitten konden we tenminste wel een beetje zien.

Nadat iemand van de organisatie ons erop wees dat boven nog plek zou zijn, zijn we naar boven gelopen. Daar bleken helemaal geen zitplaatsen aanwezig te zijn. Al heel veel mensen hingen over de reling heen om ook maar iets te kunnen zien van het tafereel van de verdieping beneden. Maar dit was erg hoog, stond niet prettig en je zag bijna helemaal niets. De organisatie had hier wel aan gedacht en aan beide kanten van de reling een tv neergezet zodat de mensen boven het een beetje mee konden volgen. Alleen was dit een erg kleine tv en omdat er boven geen zitplekken waren gecreëerd kon ik, omdat ik klein ben, nog niets zien.

(Links: Foto beneden door Cisz Strasters, Rechts: Foto boven door ikzelf)

 

Zoals je op de foto’s hierboven kan zien was het best hoog en konden we de auteurs nauwelijks gaan zien, zodra ze plaats zouden nemen. En op de tv zie je helaas ook niet veel. Het zou fijner zijn geweest als ze naast de reling rijen van 3 stoelen naast elkaar hadden gezet zodat meer mensen zicht hadden op de tv. En misschien dan ook konden zien welke auteur op dat moment een antwoord gaf, want nu wist ik gewoon niet wie aan het vertellen was als ik al iets kon horen…

Na een tijdje besloten velen op de grond te gaan zitten, want we moesten wel heel lang staan. Samen met een paar andere hadden we wat stoelen gepakt uit een naast gelegen ruimte zodat we in ieder geval een beetje normaal konden zitten. Doordat ik het gebeuren van de auteurs beneden nauwelijks kon volgen verslapte mijn aandacht helaas al snel. Gelukkig heb ik wel gezellig kunnen kletsen met de aanwezige boekenliefhebbers om de tijd te vullen.

Toen was het tijd voor de lunch. Al ver voor de ronde met de auteurs was afgelopen zag ik de lunch zakjes klaar gezet worden. Natuurlijk was ik best nieuwsgierig naar wat erin zat. Terwijl wij op ons plekje boven zaten, werden we bijna platgedrukt door de hordes mensen die langs moesten om bij de bar boven de zakjes te komen. Het was misschien fijner geweest als ze een deel van de gemaakte pakketjes ook onder bij de bar hadden afgegeven  of per gedeelte van de zaal mensen de zakjes mochten gaan halen. Nu probeerde je te eten en te drinken zonder de knoeien omdat je constant onderste boven gelopen werd. Ook viel de inhoud van het lunchpakketje tegen. De melk was inmiddels erg lauw en ik had de voorkeur gegeven aan een klein flesje water of jus d’orange, het witte bolletje was helemaal klef en nat waardoor de kaas en komkommer erop helemaal niet meer lekker waren. De bruine boterham was zo enorm dik en droog dat ik na een hap de boterham heb weggedaan.

(foto door Cisz Strasters)

Na de teleurstellende lunch hoopte ik wat blijer te worden van de verkoop kraampjes. Het kraampje met sieraden stond ver in een hoekje geduwd en er was maar een tafel. Doordat het zo ontzettend druk was kwam ik er helemaal niet bij. Het was misschien fijner geweest als er op beide verdiepingen 2 tafels stonden. Er waren gewoon zoveel mensen die naar die ene tafel wilde dat het gewoon geen doorkomen aan was. Dus besloot ik om samen met een paar anderen in de rij voor de boekverkoop aan te sluiten. De pauze was inmiddels bijna om en hoewel er van alle boeken genoeg aanwezig leek viel het mij een beetje tegen dat er geen Engelse boeken bij waren.

Er waren nog een paar kleine kraampjes waar je een tijdelijke boek tattoo kon krijgen en een tekening. Ook bleek er een fotoboot te zijn. Maar omdat de pauze al om was konden we hier niet gaan kijken, de rijen ervoor waren ook gigantisch lang. De deur van de workshop bleek zelfs al gesloten te zijn dus moesten we er maar op gokken dat we de juiste deur open zouden maken en niet zomaar de verkeerde workshop zouden binnenlopen.

Toen de deur geopend werd zat de zaal vol, maar dan ook echt propvol, er kwam je een enorme benauwde lucht  tegemoet en ik had het gevoel dat het er 30 graden was. En ook deze keer was er niet genoeg zitplek. Dus ging ik bij de rest achterin de ruimte staan. Ik bedacht mij net dat ik het niet lang meer zou gaan volhouden toen een lid van de organisatie mij een stoel aanbood. Met een diepe zucht liet ik mij vallen op de stoel. Het word natuurlijk snel warm in een kleine ruimte met zoveel mensen. Ik zelf had het fijn gevonden als ze een raam hadden open gezet voor iets van frisse lucht.

We waren pas begonnen en ik was nu al doodmoe en kapot door het lange staan en wachten. Ik besloot mij te concentreren op de workshop want daar had ik ook erg naar uitgekeken. Ik hoopte dat ik er iets van zou gaan opsteken en dat ik misschien een passend advies kon krijgen voor mijn eigen foto’s aan te passen of aan te pakken.

Ik ging ervan uit dat er besproken zou worden wat een goede instagram foto zou zijn en dat er een aantal mensen hun gemaakte foto’s zouden kunnen laten zien en kunnen bespreken wat er juist goed of niet zo goed aan was. Om vervolgens in groepjes te zitten en dan met je groepje die ene foto te maken zoals het zou moeten.

Jammer genoeg was de workshop meer een presentatie. Ze liet voorbeelden zien van instagrammers die zij zelf erg leuk en goed vond en waarom. Helaas werd er niet gevraagd wat wij bijvoorbeeld van die foto’s vonden. Ook liet ze een aantal voorbeeld foto’s zien waarop de tips en trucs te zien waren die we zouden kunnen gebruiken bij het maken van een goede instagramfoto.

In de laatste 10 minuten kregen we de tijd zelf een foto te maken met eventuele attributen die ze had meegenomen. Ik zat achterin de zaal en er was met geen mogelijkheid een doorkomen aan om naar voren te gaan en een paar attributen te halen. Dus koos ik voor een foto te maken met gebruik van de ruimte waarin we zaten.

(eigen foto)

(eigen foto’s)

          

In de goodiebag mocht ik het boek Riders van Veronica Rossi ontvangen. Omdat het paard wat op de cover staat van het boek, oranje was en de muur van de instagram workshop ook heb ik gekozen een foto te maken voor deze muur omdat ik dit goed bij het boek vond passen.

Na het maken van de foto werd niet gevraagd aan een aantal mensen om hun gemaakte foto te laten zien. Dit vond ik jammer, ik had graag ter plekke willen zien of sommige er iets van hadden opgestoken en hoe ze deze foto nu hadden aangepakt en hoe ze dit normaal deden.

Wel zat er een leuke winactie gekoppeld aan de leukste instagramfoto. Zodra je je foto had gemaakt mocht je die doormailen of de workshop taggen en dan zou ze de leukste foto gaan kiezen. Je kon dan kans maken op het winnen van 1 van de 2 boeken die ze voor de actie beschikbaar hadden gesteld. Het enigste nadeel was dat iedereen dit ook na deze workshop nog kon doen. Als ik het goed had opgevangen had je namelijk na het Yalfest nog een aantal dagen de tijd om een foto te maken en in te sturen. Dat wil zeggen dat iedereen thuis nog kan oefenen en de leukste foto zou kunnen insturen ipv dat er gekeken wordt of er iemand van de workshop veel had opgestoken. En er zouden natuurlijk mensen een foto kunnen insturen die helemaal niet aanwezig waren tijdens de workshop instagram.

De actie was dus leuk bedacht, maar de uitwerking een beetje erg jammer.

Na de workshop was ik blij dat het buiten de  ruimte een stukje koeler was. De rijen voor de kraampjes bleken weer eindeloos lang en omdat ik best moe was en inmiddels een beetje gaar ben ik met een paar meiden gezellig onder een zitplekje gaan zoeken. Na deze

gelukkig gevonden te hebben en we de ervaringen tot nu toe begonnen uit te wisselen, viel mij steeds meer op dat er meer mensen dezelfde mening deelde.

Toen het tijd was voor mijn fotomoment koos ik ervoor te blijven zitten. De rij was inmiddels alweer erg lang. Ik ben pas in de rij gaan staan toen er nog maar een tiental mensen stond te wachten voor het foto moment.

Aan de auteurs was ook al goed te zien dat ze erg moe waren van de vele foto’s. Ik kan mij goed voorstellen dat hun kaken aan het verkrampen waren! Haha, toen was het zover, ik mocht op de foto. Ik kon een vluchtig Hello! na de hele groep zeggen, ging zitten en in het gaan een Byeeee!! roepend! Ik had het zo leuk gevonden als ik de kon vragen hoe ze het tot nu zelf vonden, maar ik begrijp dat dat met de vele mensen voor de foto’s en dan de vele vragen natuurlijk allemaal erg lang zou gaan duren. Toch vond ik dit erg jammer en voor mij weer een bewijs dat er toch veel te veel mensen waren op het event.

Ook meende ik dat er rond 16.00 uur bitterballen rond gedeeld zouden worden, maar ik kan mij niet herinneren dat ik hier iets van heb gezien.

Na afloop bleken er nog veel mensen naar Dogma te gaan voor hun broodje hotdog en een frietje. Maar ik was zo moe en had inmiddels flink honger, dus koos ik ervoor om samen met een paar andere meiden gezellig naar de McDrek te gaan die al op onze route richting het station lag.

En eerlijk gezegd vond ik dat nog het allerleukste gedeelte van de dag. Gewoon gezellig met de lieve mensjes die ik heb leren kennen fastfood eten!

Ik denk dat de organisatie zich heeft vergist in de drukte bij een event met 400 mensen. Het event zat leuk in elkaar, de bedoeling was zeker goed, de uitwerking jammer genoeg een stuk minder. Ikzelf vond het de €47,50 en dan ook nog de hele reis er naar toe het niet waard, te veel geld voor een te grote teleurstelling.

Ik hoop dan ook dat de organisatie besluit het volgend jaar anders aan te pakken en het vooral voor een kleiner publiek te houden. Misschien zelfs 2 dagen te plannen zodat er wel 400 mensen kunnen genieten maar dan lekker verspreid over 2 dagen.

Ondanks de organisatorische minpuntjes heb ik door deze ervaring wel lieve mensjes ontmoet waarmee ik nu gezellig over boeken kan babbelen.

Hoe hebben jullie het Yalfest ervaren?

Liefs Daniëlle